Eerste baby
Mevrouw Reijmerink is geboren in het huis waar ze nu woont. In 1948 was zij de eerste nieuwgeboren baby in de straat. Na in enkele andere straten in wijk De Eendracht in Breukelen te hebben gewoond, is zij 25 jaar geleden teruggekomen naar haar ouderlijk huis. “Destijds woonden we hier met tien kinderen. Ik was nummer acht. De zolder was verbouwd en daar konden toen zes kinderen slapen. Heerlijk om in zo’n groot gezin op te groeien.” Tegenwoordig geniet mevrouw Reijmerink met volle teugen van haar negen kleinkinderen. Die graag bij haar in de tuin spelen.
Contact met buren
“Ik heb veel kennissen in de buurt. Ik vind het nog steeds heel fijn om hier te wonen. Maar het is wel anders geworden. Vroeger kende je iedereen. Kinderen speelden op straat en mensen legden gemakkelijker contact met elkaar. Tegenwoordig zijn de meeste mensen druk met werk en andere dingen, we maken bijna geen tijd meer voor buren en kennissen. Sommige buurtbewoners besteden helaas ook weinig aandacht aan het onderhoud van de tuin. Waardoor de buurt nog verder verpauperd raakt. Heel jammer.”
Warm welkom
Zo’n vier jaar geleden kwam er twee deuren verderop een gezin uit Syrië wonen. Zoals altijd knoopte mevrouw Reijmerink met hen een praatje aan. Daarop werd zij uitgenodigd om binnen te komen. “Ik herinner me nog het praten met handen-en-voeten. Zij spraken toen geen Nederlands en ik spreek niet heel goed Engels. Vanaf het begin heb ik ze geholpen met het oefenen van de Nederlandse taal. Inmiddels spreken mijn buren prima Nederlands en kunnen we elkaar goed begrijpen.”
Elkaar helpen
En daar blijft het niet bij. De buren weten elkaar te vinden en helpen elkaar. “Bij lekkage komt de buurman de dakgoot schoonmaken. In Syrië is hij opgeleid als elektricien, dus hij is erg handig. Ik help hen door begeleiding op school of belastingpapieren. En ik ben met ze meegegaan toen ze een auto gingen kopen. Speelgoed en kleding van mijn kleinkinderen gaat naar mijn buren. En we eten vaak samen. ‘Je hoeft niet alleen te zitten, Corrie’, zeggen ze dan tegen me. Hun kinderen noemen mij inmiddels oma!”
Iedereen hoort erbij
“Het is leuk en gezellig om goed contact te hebben met je buren. Zo zonde als je elkaar niet leert kennen. Iedereen is anders en daardoor is iedereen juist zo boeiend. Ik praat altijd met mensen. Dat is gewoon leuk, je krijgt het gevoel dat je erbij hoort. Met mijn buren uit Syrië heb ik een hechte vriendschap ontwikkeld. Ik zou ze niet meer willen missen in de buurt. We zijn er voor elkaar en zo hoort het toch eigenlijk?”
